ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Φίλες και φίλοι σας καλωσορίζω εκ μέρους του Δ.Σ. της ΕΠΕΚΠΑ στην αποψινή μας εκδήλωση και σας ευχαριστώ για την παρουσία σας .

   Κάνοντας μια μικρή εισαγωγή στο θέμα το οποίο θα μας απασχολήσει σήμερα, και πριν δώσουμε τον λόγο στους δύο άξιους ομιλητές θα ήθελα να διατυπώσω σύντομα κάποιες σκέψεις

   Είναι γεγονός ότι σαν χώρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια αντιμετωπίζουμε μια διαρκή ένταση στις σχέσεις μας με την Τουρκία η οποία ανάλογα των συγκυριών –τοπικών και διεθνών- και ανάλογα με τις ηγεσίες που βρίσκονται στο τιμόνι της Γείτονος ,αυτή η ένταση αυξομειώνεται ,αλλά δεν παύει να παραμένει και να δηλητηριάζει τις σχέσεις μας .

   Η γεωγραφική μας θέση εδώ και αιώνες πάντα αναδείκνυε την στρατηγική σημασία της χώρας μας ,μια θέση που συνέβαλλε αποφασιστικά να δημιουργηθεί διαχρονικά το Ελληνικό θαύμα στο επίπεδο του πολιτισμού , των τεχνών , των γραμμάτων , της επιστήμης, αλλά παράλληλα αυτή η θέση δημιουργούσε και  εχθρούς αλλά και φίλους.

   Έχει ειπωθεί κατ επανάληψη ότι ζούμε σε μια κακή γειτονιά , σε μια περιοχή που παραμένουν άσβεστοι σοβινισμοί ,αλυτρωτισμοί, εθνικιστικοί και θρησκευτικοί φανατισμοί .

   Στα βόρεια σύνορά μας επικρατεί η κοινωνική και οικονομική αστάθεια , με ανοικτές πληγές σε πολλά επίπεδα και με ρητορικές κεκαλυμμένου ή όχι επεκτατισμού που έχει ξεπεραστεί στην υπόλοιπη Ευρώπη εδώ και πολλές δεκαετίες.

   Στα ανατολικά μας σύνορα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την διαρκή πρόκληση της Τουρκίας , μια χώρα με την οποία περάσαμε μια αρκετά μεγάλη περίοδο ύφεσης στις σχέσεις μας  μετά την Μικρασιατική Καταστροφή ,με κάποιες περιόδους έντασης κυρίως λόγω του Κυπριακού προβλήματος .

   Αυτές οι σχέσεις όμως ισορροπούσαν και βαδίζαμε με μια σχετική ηρεμία , μέχρι την μέγιστη κρίση του 74 με την εισβολή και κατοχή του 40% της Κύπρου .

   Από το 74 και μετά η κρίση στις σχέσεις μας αναβαθμίστηκε επικίνδυνα . Εκτός από αγκάθι του εθνικού θέματος της Κύπρου στο πακέτο των προβλημάτων μπήκαν τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας , της οριοθέτησης του θαλάσσιου και εναέριου χώρου μας , η κρίση των Ιμίων , το αυθαίρετο γκριζάρισμα περιοχών του Αιγαίου ,και φτάσαμε ακόμη και στην αμφισβήτηση θεμάτων που αποτελούσαν θέσφατα στις μεταξύ μας σχέσεις όπως η συνθήκη της Λωζάννης .

   Και επειδή πολύ συζήτηση γίνεται τελευταία για το απαραβίαστο της συνθήκης θα ήθελα να θυμίσω ότι το πρώτο ρήγμα στην ισχύ της συνθήκης της Λωζάννης οι Τούρκοι το κατάφεραν δεκατρία χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης , όταν με τη Σύμβαση του Μοντρέ επεδίωξαν και πέτυχαν την κατάργηση των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης περί αφοπλισμού των νήσων Ίμβρου, Τενέδου και Λαγουσών.

 Έκτοτε ο έλεγχος των Στενών πέρασε εξ ολοκλήρου στα χέρια της Τουρκίας .

    Αυτό το επισημαίνω για να αναδειχθεί το γεγονός ότι τίποτα δεν πρέπει αν θεωρείται αμετάβλητο αν εμείς δεν είμαστε σε θέση να το προασπίσουμε αποφασιστικά .

   Απέναντι σε αυτήν την επιθετική συμπεριφορά η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει σχεδόν μόνη της την Τουρκική προκλητικότητα , δεδομένου ότι οι μεν σύμμαχοι που συμβαίνει να είναι και σύμμαχοι της Τουρκίας  συνήθως νίπτουν τας χείρας τους όταν τα πράγματα αρχίζουν και δραματοποιούνται , η δε άλλη Μεγάλη Δύναμη που κάποιοι επικίνδυνα αφελείς διαχρονικά στην χώρα μας την έχουν αναγάγει σε από μηχανής προστάτιδα , η Ρωσία , τις κρίσιμες στιγμές παρέμενε ή προκλητικά απαθής ή δεν συμμεριζόταν καθόλου τις εθνικές μας θέσεις , όπως συνέβαινε ακόμη από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης που αντιδρούσε στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων σε 12 μίλια ταυτιζόμενη με τις Τουρκικές θέσεις , υποστηρίζοντας ότι έτσι θα μετατρεπόταν το Αιγαίο σε Ελληνική λίμνη .

   Σαν χώρα εκείνο το οποίο θα πρέπει να προωθήσουμε είναι η αναβάθμιση της ισχύος μας σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στο στρατιωτικό πεδίο ,που μερικές φορές στην σημερινή συγκυρία υπολείπεται σε σπουδαιότητα άλλων προτεραιοτήτων ,όπως η ενίσχυση της διπλωματικής μας θέσης και η ανάπτυξη συμμαχιών που μπορούν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά μιας επιβουλής .

   Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν ο Α. Παπανδρέου δήλωσε ότι το Σισμίκ θα βυθιστεί αν παραβιάσει εθνικό χώρο , το είπε έχοντας καλύψει όχι μόνο κάποιες στρατιωτικές προϋποθέσεις ,αλλά έχοντας θωρακίσει διπλωματικά τη χώρα αναπτύσσοντας άριστες σχέσεις ακόμη και με χώρες που ανήκαν τότε σε άλλους πολιτικούς , οικονομικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς όπως την Βουλγαρία .

   Η Τουρκία είναι μια χώρα που έχει μάθει στην εξωτερική της πολιτική να λειτουργεί είτε ποιούσα την νησαν σε δύσκολες περιπτώσεις ,όπως στον Β. Παγκόσμιο πόλεμο ,όπου έπαιξε τον ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου, είτε να λειτουργεί με πειρατικό τρόπο ,όπου διαπίστωνε αδυναμία , υποχωρητικότητα ,και έκρινε ότι ο διπλωματικός συσχετισμός δυνάμεων την ευνοεί , όπως έγινε στην περίπτωση της εισβολής στην Κύπρο.

  Η Τουρκία πάντοτε δημιουργούσε προβλήματα στην Ελλάδα όταν η κατάσταση στην χώρα μας ήταν προβληματική .

  Να θυμηθούμε πότε υποχρεώθηκε η Ελλάδα να αποσύρει την περίφημη Ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο , πότε έγινε η Τουρκική εισβολή , πότε άρχισαν οι αμφισβητήσεις της κυριαρχίας μας σε θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου , όλα αυτά έγιναν όταν η Ελλάδα ήταν διεθνώς απομονωμένη ,χωρίς διεθνή ερείσματα .

   Φίλες και φίλοι ζούμε σε μία ήπειρο όπου σύνορα ή συνθήκες δεν αλλάζουν παρά μόνο μετά από μια διεθνή έκρηξη ή ένα παγκόσμιο πόλεμο .

   Τα σύνορα στην Ευρώπη δεν έχουν αλλάξει μετά την λήξη του Β. Παγκοσμίου Πολέμου με εξαίρεση την περίπτωση της πάλαι ποτέ ενιαίας Γιουγκοσλαβίας όπου εκεί είχαμε μόνο αλλαγές εσωτερικών συνόρων και κάτω από πολύ ιδιαίτερες διεθνείς και τοπικές συνθήκες .

   Ακόμη και η περίπτωση της Κριμαίας αφορά την εσωτερική κατάσταση μιας συγκεκριμένης χώρας ,και την ετυμηγορία , αμφισβητούμενη ή μη ,του τοπικού πληθυσμού .

   Άρα η χώρα μας δεν μπορεί να φοβάται την αλλαγή συνόρων μας, εκείνο για το οποίο πρέπει να εργαστούμε είναι η εσωτερική συνοχή ,η ενίσχυση της οικονομικής μας κατάστασης ,οι συμμαχίες σε πολλά επίπεδα και η αποτρεπτική μας ισχύς προκειμένου να γνωρίζει ο οποιοσδήποτε επιβουλέας ότι είμαστε εις θέση να προασπίσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα .

   Άλλωστε ο πόλεμος φίλες και φίλοι δεν είναι η συνέχιση της πολιτικής είναι η κατάρρευση της πολιτικής .

   Ο μεγάλος κίνδυνος για την Ελλάδα είναι η Φινλανδοποίηση της χώρας και η λειτουργία της με βάση τις επιθυμίες της Τουρκίας όπου εκείνη κρίνει ότι πρέπει να μας υπαγορεύει πως θα λειτουργήσουμε .

   Η μη αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου ,η μη νόμιμη επέκταση των χωρικών μας υδάτων και του εναέριου χώρου μας , η μη δυνατότητα οριοθέτησης της ΑΟΖ με τις γειτονικές μας χώρες , είναι μια μορφή Φιλανδοποίησης που πρέπει να μας προβληματίσει .

   Για να υλοποιηθούν αυτοί οι στόχοι δεν χρειάζεται να γίνει πόλεμος, χρειάζεται να αντιληφθεί η Τουρκία την αποτρεπτική μας ισχύ σε όλα τα επίπεδα ώστε να γνωρίζει ότι το κόστος της παρεμπόδισης μας προς αυτές τις κατευθύνσεις θα έχει δυσβάστακτες για αυτήν συνέπειες .

   Αυτή η προετοιμασία δεν γίνεται ούτε βρίζοντας τον οποιοδήποτε γραφικό πολιτικό της Γείτονος , ούτε ανακοινώνοντας on camera τις προθέσεις μας για κρίσιμα στρατιωτικά θέματα με θεατρινίστικους  τρόπους . Γίνεται σιωπηρά οργανωμένα και αποτελεσματικά .

Να θυμηθούμε ότι το 67 το Ισραήλ επί πολλές μέρες βομβαρδιζόταν από τον τότε Αραβικό συνασπισμό , χωρίς να κάνουν οι πολιτικοί του καμιά απολύτως δήλωση και αντιδρώντας σε πολύ χαμηλό επίπεδο στους βομβαρδισμούς , ώσπου μια νύχτα αιφνιδιαστικά η πολεμική του αεροπορία επιτέθηκε και κατέστρεψε την αεροπορία της Αιγύπτου αλλάζοντας την ροή του πολέμου .

   Και κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι τις μείζονες κρίσεις με την Ελλάδα η Τουρκία τις δημιούργησε με ηγεσίες τελείως διαφορετικής κατεύθυνσης από την ηγεσία του Ερντογάν .

   Ο σοσιαλιστής Ετσεβίτ εισέβαλε στην Κύπρο , η κοσμική Τσιλέρ δημιούργησε το θέμα των Ιμίων.

Αντίθετα επί ηγεσίας Ερντογάν ,με εξαίρεση την τελευταία διετία , οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις πέρασαν τις λιγότερες ημέρες κρίσης .

   Αυτό οφείλουμε να το αξιολογήσουμε και να δούμε για πιο λόγο από το 2003 που ανέλαβε πρωθυπουργός , μόλις την τελευταία διετία έχει οδηγήσει σε μείζονα κρίση τις σχέσεις του με την Ελλάδα .

   Φίλες και φίλοι δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι τους πολέμους δεν τους κερδίζουν πάντα αυτοί με τα περισσότερα μέσα.

   Η Αμερική μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έχασε 3 μεγάλους πολέμους ,αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα που είχαν εκείνες οι επεμβάσεις .

 Ας δούμε τι έγινε στο Βιετνάμ , ας δούμε τι έγινε στην Κορέα ,ας δούμε τι έγινε στον Κόλπο . Τα οφέλη για τα Αμερικάνικά συμφέροντα ήταν δυσανάλογα μικρά ή και ανύπαρκτα  σε σχέση με το κόστος αυτών των επεμβάσεων και στο κατά πόσο τα Αμερικανικά συμφέροντα σε αυτές τις περιοχές ενισχύθηκαν .

   Για όλα αυτά τα πολύ σημαντικά και ευαίσθητα ζητήματα θα μας μιλήσουν δύο επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με αυτά τα θέματα και οι γνώσεις τους και οι απόψεις τους θα συμβάλλουν να φύγουμε από αυτήν την εκδήλωση περισσότερο ενημερωμένοι ,αλλά δεν ξέρω αν θα φύγουμε περισσότερο ήσυχοι ή ανήσυχοι .